#8 RECENZJA: "Światło, którego nie widać"

„Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze.”

 Tytuł: Światło, którego nie widać

Autor: Anthony Doerr

Wydawnictwo: Czarna Owca

Ilość stron: 636

Moja ocena: 9/10

Marie-Laure mieszka wraz z ojcem w Paryżu, jako sześciolatka traci wzrok i odtąd uczy się poznawać świat przez dotyk i słuch.
Pięćset kilometrów na północny wschód od Paryża w Zagłębiu Ruhry mieszka Werner Pfennig, który jako mały chłopiec stracił rodziców. Podczas jednej z zabaw Werner znajduje zepsute radio, naprawia je i wkrótce staje się ekspertem w budowaniu i naprawianiu radioodbiorników. Odtąd Werner poznaje świat, słuchając radia.
Kiedy hitlerowcy wkraczają do Paryża, dwunastoletnia Marie-Laure i jej ojciec uciekają do miasteczka Saint-Malo w Bretanii.
Werner Pfennig trafia tam kilka lat później. Służy w elitarnym oddziale żołnierzy, który zajmuje się namierzaniem wrogich transmisji radiowych. Podczas nalotu aliantów na Saint-Malo losy tej dwójki splatają się…

Ta powieść jest z gatunku, po który bardzo rzadko sięgam. A szkoda. Właściwie gdyby nie zadanie w wyzwaniu czytelniczym, o którym już pisałam, to pewnie w ogóle bym jej nie przeczytała. Na szczęście po nią sięgnęłam i wzbogaciłam się o kolejną pouczającą, przejmującą i opowiadającą o historii powieść.

O książce Pana Doerra było głośno rok temu. Wiele osób się nią zachwycało i teraz wiem już czemu. Mnie również ta książka oczarowała. II wojna światowa opowiadana z punktu widzenia Francuzki i Niemca sprawiła, że jestem bardziej świadoma cierpienia innych narodów podczas II wojny światowej. Fabuła książki bardzo mnie poruszyła. Niejednokrotnie podczas czytania scen bestialskiego pastwienia się Niemców nad innymi miałam dreszcze, lub łzy w oczach.

Najbardziej poruszyły mnie rozdziały pisane z punktu widzenia Wernera. Czasami wydarzeń z życia tego młodego chłopaka napawały mnie grozą. Gdy autor opisywał szkolenie niemieckich chłopców w specjalnej szkole nie raz przechodziły mnie ciarki. Gdybym była chłopcem nie przeżyłabym tam jednego dnia. To były po prostu męczarnie i psychiczne oraz fizyczne znęcanie się nad tymi pozornie słabszymi i gorszymi.

Nie powiem, że historia Marie-Laure mnie nie poruszyła. Podziwiam tę dziewczynę za jej ducha walki, chęć poznawania świata i podejście do życia. Tę młodą dziewczynę spotkało tyle nieszczęść, a mimo to wciąż wierzyła, że wszystko się ułoży i że jej historia będzie miała szczęśliwe zakończenie. 

W książce poznajemy nie tylko Wernera i Marie-Laure. Ważnymi postaciami są też ojciec Marie-Laure, który był ślusarzem i z którym dziewczyna spędziła całe swoje dotychczasowe życie. Poznajemy także Etienna, stryjecznego dziadka Marie-Laure i madame Manec, czyli bohaterów, do których Marie-Laure trafia wraz z ojcem po ucieczce z Paryża. Autor opowiada nam również historię starszego sierżanta Reinholda von Rumpela, miłośnika drogocennych skarbów, pragnącego otworzyć własne muzeum. Ważnymi postaciami są także Volkheimer i Frederick, przyjaciele Wernera, których poznał w szkole w Schulpforcie.

Sądzę, że każdy z nas powinien przeczytać tę książkę. Mam wrażenie, że spodobałaby się ona także osobom nieprzepadającym za historią. Powieść Anthonego Doerra wniosła dużo do mojego życia. Odnoszę wrażenie, że gdy teraz spoglądam w przeszłość patrzę na nią innymi oczyma. Naprawdę warto sięgnąć po tę pozycję! Każdy z nas nauczy się z niej czegoś nowego. „Światło, którego nie widać” to taka książka, która długo pozostaje w pamięci. Gdy kiedyś będę miała więcej wolnego czasu na pewno sięgnę po nią ponownie.